مدرسه ای رویایی واستثنایی با دانش آموزانی که استثنایی نبودند، اما استثنایی پرورش می یافتند! از کودکی عادی تا کودک برچسب داری مثل توتو چان و تاکاهاشی و می یازاکی . . .
همکاران عزیزم
مطالعه ی این کتاب تحول بزرگی است در راستای تحقق بخشیدن به رسالت حقیقیمان .

همه قبیله ی من عالمان دین بودند                 مرا معلم عشق تو شاعری آموخت

نویسنده: تتسوکو کورویاناگی
مترجم: سوسن فیروزی
ناشر: قطره

قسمت زیبایی از کتاب

از داشتن چشم اما ندیدن زیبایی ، داشتن گوش اما نشنیدن موسیقی ، داشتن عقل اما آگاه نشدن از حقیقت ، داشتن قلبی که هرگز نتپیده و هرگز نسوخته باید ترسید .

یک نکته ی ظریف برای مادران عزیز !

وقتی مادری به فرزندش که کار بدی کرده است، می گوید: " صبر کن تا بابات شب بیاد بهش می گم چی کار کردی ! " توجه نمی کند که پشت این حرف ، معانی بسیاری وجود دارد .

1. من مادر مقتدری نیستم و نمی توانم تو را هدایت و حتی کنترل کنم .

2. من حرمت تو را در مقابل دیگران ، از جمله پدرت ، براحتی زیر پا می گذارم .

3. من راز دار و قابل اعتماد نیستم.

4. زمانی که اشتباه فرزندتان را برای دیگران تعریف می کنید ، در واقع نا خواسته مهر تایید به آن عمل اشتباه می زنید ؛ و فرزند شما ، این اشتباه را به عنوان یکی از ویژگیهای شخصیتی خود می شناسد و با خود می گوید : " من اینجوریم دیگه !"

5. انسانی که حرمت او زیر پا گذاشته شده است و به زبان عامیانه ، بی آبرو شده است ، دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد ، بنابراین ، کار بد خود را مقابل همگان تکرار می کند.

6. فرزند شما باهوش است و می فهمند چه کار بدی حسابی شما می سوزاند ؛ بنابر این ، زمانی که بخواهد از شما انتقام بگیرد، آن کار بد را بطور مرتب تکرار می کند .

7. در صورت ادامه ی این چرخه ، فرزندتان ، گستاخ و لجباز می شود.

نکته مهم اینکه: حتی نصیحت مقابل دیگران هم سرزنش محسوب می شود .

فقط خوبی ها ی فرزندتان را برای دیگران تعریف کنید و بس!

اگر گفته شود که آموزشگران و آموزگاران، بخش انسانی و مینوی تاریخ فرهنگی سرزمین ما را ساختند، سخن به گزافه گفته نشده است. اگر امروز در جامعه ایی به پهناوری ایران، چراغ دانش با همه سختی ها و گرفتاری ها و بازدارنده ها روشن است، این چراغ را آموزشگران و آموزگاران در ایران روشن نگه داشته اند. اما روشنی این چراغ تاریخی کوتاه تر از ۱۵۰ سال دارد.

پیش از این دوره یا پیش از دوره مشروطه از هر هزار ایرانی تنها ۱۰ نفر باسواد بودند و بیشترینه مردم بی سواد بودند. از آن زمان کم کم این آمار به سود باسوادان دگرگون شد. اما چه کسانی رنج این کار را بر دوش گرفتند، باز هم باید گفت: آموزشگران و آموزگاران. در ایران، پدر بزرگ همه آموزشگران و آموزگاران، میرزا حسن خان رشدیه است که بی گمان یکی از شگفتی های تاریخ معاصر ایران از دوره مشروطه تا امروز است.

اما پدر آموزشگران و آموزگاران ایران، پس از او، جبار باغچه بان است. او نیز پدیده ایی شگفت است. آموزشگر و آموزگاری که در چند میدان مانند روند ساده سازی و ساماندهی الفبای فارسی و آموزش به ناشنوایان کار کرد و در هر جنبه نیز سرآمد دوره خود بود.

اما مادر بزرگان آموزشگری و آموزگاری نام هایی بلند چون بی بی خانم استرآبادی و توبا آزموده اند. و مادران آموزشگری و آموزگاری در ایران نیز کم نیستند. نام هایی مانند معصومه سهراب و توران میرهادی دو تن از این میان هستند که یکی مدرسه مهران را و دیگری مدرسه فرهاد را پایه گذاشتند و الگویی از آموزش و پرورش خلاق و بومی را در ایران ساختند که می تواند راهنمای کار هزاران هزار مدرسه ایی باشد که امروزه در ایران فعال هستند و اما بیشترین آن ها در انجماد یک ساختار فرسوده پی و بن شان پوک و پوک تر می شود.

در کنار این ها چهره های دیگری از آموزشگری و آموزگاری هستند که هرکدام سپهر فرهنگی انسان ایرانی را در دهه های گذشته ساخته اند. صمد بهرنگی نامی آشنا در پهنه آموزش به کودکان روستایی است. در کنار او نام محمد بهمن بیگی آموزشگر جامعه عشایری ایران است که چون ستاره ایی در دل کودکان دیروز جامعه عشایری می درخشد.

این ها تنها نمونه هایی از آموزشگران و آموزگارانی هستند که جامعه ما را ساختند. چه بسیار آموزگارانی که در گمنامی ماندند و اما کارهای شان در راستای این آموزشگران و آموزگاران بزرگ بود که از آن ها نام بردیم.

یحیی مافی

پائولو فریره آموزشگر بزرگ برزیلی می گوید: ما تنها دو گونه آموزش و پرورش داریم، آموزش و پرورشی که کودک را به بند می کشد، آموزش و پرورشی که کودک را رها یا آزاد می کند. این نام های بزرگ کسانی بودند که گونه دوم از آموزش و پرورش را برای کودکان ایرانی برگزیدند. ویژگی همه آن ها این بوده است که بدون امکانات و با دستان خالی و با رنج بسیار این کار را پیش بردند و نه تنها هیچ گاه تشویق نشدند که همواره از نابسامانی ها و تنگ اندیشی ها، خون دل ها خوردند. و به راستی سروده زنده یاد نادر ابراهیمی چه برازنده این گوهران تابناک فرهنگ ایران است:

ما برای پرسیدن نام گلی ناشناس

چه سفرها کرده ایم

ما برای بوسیدن خاک سر قله ها

چه خطرها کرده ایم

ما برای آنکه ایران گوهری تابان شود

خون دل ها خورده ایم

ما برای آنکه ایران خانه خوبان شود

رنج دوران برده ایم

ما برای بوئیدن بوی گل نسترن

چه سفرها کرده ایم

ما برای نوشیدن شورابه های کویر

چه خطرها کرده ایم

ما برای خواندن این قصه عشق به خاک

خون دل ها خورده ایم

ما برای جاودانه ماندن این عشق پاک

رنج دوران برده ایم

به یاد داشته باشیم این چهره ها که از آن ها نام برده شد، سازندگان فرهنگ ایران هستند و در سوی درست تاریخ ایستاده اند. برای بزرگذاشت نام و راه این بزرگواران بهترین کار این است اگر امروز آموزگار و مربی و استاد هستیم، سوی درست تاریخ را که آموزش و پرورش برای رهایی کودکان است به کودکان، نوجوانان و دانشجویان یادآوری و اصول آن را آموزش دهیم.